Πριν από λίγα χρόνια, στις εκλογές του 2012 και το αμέσως προηγούμενο διάστημα, ένα από τα συνθήματά μας ήταν «για μια νέα Νέα Δημοκρατία» (ακόμη και τώρα που το γράφω ο κειμενογράφος του υπολογιστή –πολύ σωστά– το βγάζει λάθος!). Η ανάγκη για έκκληση προς το νέο είναι τόσο πιεστική, ώστε ακόμη και οι στοιχειώδεις κανόνες του συντακτικού και της ευφωνίας να καταπατούνται.
Ο προσανατολισμός προς το νέο έχει πίσω του την αναφορά στη νεότητα και στο πλαίσιο αυτό είναι εύλογος και ευεξήγητος. Όποιος είναι νέος σε ηλικία θέλει να μείνει πάντα έτσι και όποιος δεν είναι, συνήθως, νοσταλγεί τη νεότητά του. Έτσι δεν μας ξενίζει η διάδοση του φαινομένου που διασπά ιδεολογικά, παραταξιακά και κομματικά σύνορα. Δεν είναι μόνο η σημερινή αριστερά που έγινε κυβέρνηση βασισμένη σε έναν κενό ουσιαστικού περιεχομένου αντιμνημονιακό λόγο και αναγκάζεται τώρα να προβάλει τα μαύρα μαλλιά και το νεανικό πρόσωπο του Τσίπρα σαν να ήταν επιχείρημα. Του Τσίπρα που είναι τόσο νέος και σύγχρονος όσο κάποιος που γίνεται Κνίτης όταν πέφτει το τείχος του Βερολίνου! Η κομμουνιστική ρητορική, σε πλήρη σύμπνοια με κάθε είδους άλλες ολοκληρωτικές ιδεολογίες, αντιμετωπίζει τη νεότητα πολύ ξεχωριστά. Φραστικά την αγιοποιεί, αλλά όσοι νέοι πέσουν θύματα της προπαγάνδας, χρησιμοποιούνται ασύστολα από την κομματική νομενκλατούρα ως αναλώσιμες ομάδες κρούσης, έτοιμες να θυσιαστούν για τα ιδιοτελή συμφέροντα των κομματικών στελεχών που βαφτίζονται «δίκαιο του λαού». Όσοι περάσαμε από τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα των πρώτων μεταπολιτευτικών δεκαετιών θυμόμαστε τη συχνά ειλικρινή απορία με την οποία οι αριστεροί συμφοιτητές μας αντιμετώπιζαν την (πολύ θαρραλέα για το κλίμα της εποχής) παραδοχή ότι είμαστε δεξιοί και συντηρητικοί. Το πρώτο που μας απαντούσαν ήταν «μα είστε τόσο νέοι». Είχαν ήδη πιστέψει τα ψέματα που έλεγαν, γι’ αυτούς η νεότητα και η αριστερή στράτευση ήταν ταυτόσημες τόσο ώστε δεν μπορούσαν να δουν την πρόδηλη πραγματικότητα (η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ήδη από το 1986 πήρε την πρωτιά στις φοιτητικές εκλογές…).
Θα περίμενε κανείς βέβαια από τα στελέχη των κομμάτων εξουσίας που συγκλίνουν προς το κέντρο, όπως η Ν.Δ., να είναι περισσότερο κριτικά και ψύχραιμα από τα αντίστοιχα των ακραίων και ολοκληρωτικών. Ένας σύγχρονος καλλιεργημένος συντηρητικός είναι πιθανό να έχει συνειδητοποιήσει ότι αν και το ένστικτο μας οδηγεί να θέλουμε να είμαστε πάντα νέοι, αυτό δεν σημαίνει ότι το «μοντέρνο» είναι πάντα καλύτερο. Η μοντέρνα αρχιτεκτονική μπορεί να υλοποιείται με τη μορφή τσιμεντένιων «minimal» κουτιών έναντι των κατοικιών σε ανθρώπινη κλίμακα του παρελθόντος. Η μοντέρνα τέχνη μπορεί να είναι αφαιρετική μέχρι ολοκληρωτικής απώλειας του νοήματος έναντι ανεπανάληπτων δημιουργιών των μεγάλων μαστόρων της αρχαιότητας και της αναγέννησης. Το μοντέρνο ένδυμα μπορεί να είναι ένα ηθελημένα σκισμένο και ξεπλυμένο ρούχο σε σχέση με υπέρκομψες δημιουργίες περασμένων εποχών. Με αυτά δεδομένα και συνειδητοποιημένα ο σκεπτόμενος ψηφοφόρος υποθέτω ότι θα μας ήθελε πιο «φιλοσοφημένους» απέναντι στο νέο, στη νεότητα και στους νέους.
Αντ’ αυτού έχουν αποδυθεί οι περισσότεροι σε έναν πλειστηριασμό νεολογίας: «εγώ είμαι ο πιο νέος», «εγώ είμαι νέος και έχω και πείρα», «εγώ είμαι νέος και αυτοδημιούργητος παρά το ότι είμαι από τζάκι». Όλα αυτά δείχνουν ότι οι υποψήφιοι για τις εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ. προσφεύγουν σε τεχνικές μάρκετινγκ (σαν να ήταν νέα οδοντόκρεμα ή νέα σκόνη για το πλυντήριο). Αντιμετωπίζουν εαυτούς σαν προϊόν προς ψήφιση, που πρέπει υποχρεωτικά να είναι μοντέρνο, γυαλιστερό και ντιζαϊνάτο.
Μήπως υποτιμάμε τους ψηφοφόρους μας, ειδικά τους πλέον σκεπτόμενους και ώριμους ανεξαρτήτως ηλικίας; Πού είναι ο λόγος για το πρόγραμμα δράσης των σημερινών υποψηφίων ως αυριανών προέδρων; Ποιοι οι σχεδιασμοί τους βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα; Τι θα κάνουν και πώς θα το κάνουν; Πώς βλέπουν την Ελλάδα στον σύγχρονο κόσμο; Ποιο είναι το ιδεολογικό τους στίγμα, σε τι πιστεύουν και τι απεχθάνονται; Θα ψηφίσουμε τον πιο εμφανίσιμο και όποιον έχει το πιο συμπαθητικό πρόσωπο; Αν δεν θέλουμε να αντιμετωπιστούμε ως λέσχη ανταγωνιζόμενων για την εξουσία, που αδιαφορεί για την πραγματικότητα και την καθημερινότητα της χώρας και των ανθρώπων της, θα πρέπει να αφήσουμε κατά μέρος την εικόνα και να προσανατολιστούμε στο περιεχόμενο και την ουσία. Να αδιαφορήσουμε για την επιφάνεια, τη νεανική εμφάνιση και τα αστραφτερά χολιγουντιανά χαμόγελα. Να χτυπήσουμε την αριστερά εκεί που πονάει: στην οργάνωση και τον προγραμματισμό. Ο καλύτερος τρόπος για να φέρουμε το αύριο είναι να το προετοιμάσουμε και να εργαζόμαστε γι’ αυτό και όχι μόνο να το επικαλούμαστε. Να μην αδιαφορούμε για την ιστορικά δικαιωμένη ιδεολογία μας και να μην εγκαταλείπουμε τον χώρο αυτό στη σημερινή αριστερά της ανευθυνότητας.
Το μέλλον θα μας ανήκει αν σκάψουμε μέσα μας και βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας στην κοινωνία. Το καλύτερο θα είναι πάντα νέο, είναι το ζητούμενο και δεν θα παλιώσει ποτέ.